ՆՈՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ

Տասնհինգ տարեկան տղան բարձրացավ ավտոբուս և փայլեց ուրախությունից. ավտոբուսը դատարկ էր: Ինքը կարող էր նստել ուր որ կամենա:

Տղան հարմար տեղավորվեց պատուհանի մոտ, նա մինչև վերջին կանգառը պետք է գնար:

Ավտոբուսը շարժվեց և քսան րոպե անց լցվեց մարդկանցով: 

Տղան տարված էր մտքերով, երաժշտություն էր լսում և նայում էր պատուհանից: Հանկարծ նա ցնցվեց մի տարեց կնոջ նկատողությունից.

- Չես էլ ամաչում: Քո տարիքին ես տեղս մեծերին էի զիջում:

Նրան միացավ երկրորդը.

- Մեր երիտասարդները շատ անքաղաքավարի  են: Նստել է ու տեղից չի շարժվում:

Երկու-երեք րոպեից ամբողջ ավտոբուսը հարձակվել էր պատանու վրա:

Տղան չդիմացավ ճնշմանը և ասաց.

- Բարի: Ես կկանգնեմ, բայց թող նստի նա, ով չի ամաչի իր խոսքերի համար:

Դա ավելի կատաղեցրեց մարդկանց և նրանք մոլեգին շարունակեցին նկատողություները:

Տղան նստարանի տակից դժվարությամբ հանեց հաշմանդամի հենակը, հետո երկրորդը և կանգնեց՝ հենվելով դրանց վրա:

Մարդիկ ապշահար լռեցին: Ոչ ոք չէր էլ կարող կռահել այսպիսի ավարտ: Տարեց կինը, որ մի քանի անգամ ոտքով հարվածել էր տղայի ոտքին, հիմա միայն ընկալեց, թե ինչու տղան ուշադրություն չէր դարձում հարվածներին:

Մինչև վերջին կանգառը ավտոբուսում ծանր լռություն էր:

Տղան տեղ հասավ հենակներին հենված: Կանգնելը դժվար էր, բայց նրան զորացնում էր այն փաստը, որ պատուհանի մոտի իր տեղը այդպես էլ ոչ ոք չնստեց:

Մի՛ դատիր...